Rouwbegeleiding Limburg
Lenie Smit
Blog Layout
Het taboe van vervreemding
Lenie Smit
Rauwe rouw die schrijnt, schuurt en steekt
Het taboe van vervreemding.
Al enkele jaren heb ik op mijn telefoon een artikel staan dat gaat over (volwassen) kinderen die vervreemd zijn van hun ouders. Zo af en toe lees ik dat artikel nog eens door. Het is een onderwerp wat veel bij mij los maakt, omdat ik en vele anderen daarmee te maken hebben. Ik herken de schrijnende pijn die ouders doormaken als ze hun volwassen kinderen niet meer zien. Ik herken het grote taboe dat rust op verwijdering en vermijding in de ouder-kindrelatie.
En dan heb ik het niet over valide redenen die er zijn om de banden te verbreken, maar over de on (be)grijpbare redenen.
Een onderwerp ook waar we niet mee te koop lopen, omdat het pijnlijk is. Het is al bijna ondoenlijk voor jou als ouder, maar dan ook nog het oordeel van de buitenwereld... nee, we houden liever onze mond.
“Ik vertel het aan niemand”, zegt een moeder, omdat ik intussen weet wat de mensen dan denken: "wat voor een slechte moeder moet je niet zijn dat een kind je de rug toekeer".
Het onbegrip en oordeel van je omgeving is pijnlijk. De omgeving weet er geen raad mee en reageert (onhandig, maar goedbedoeld) met adviezen zoals “Ik zou....”of “Blijf proberen”, wat het schuldgevoel bij de ouder nog groter maakt. Of je krijgt het advies “Laat het los. Doe alsof je zoon/dochter dood is”, wat niet mogelijk is en als schuld voelt.
Het gaat niet alleen om de schaamte, maar ook over een groot dilemma: wat je ook doet het voelt niet goed, je voelt je schuldig. Je kan niet blijven proberen. Je kan ook niet loslaten.
Maar Misschien komt er ook een tijd dat je na teleurstelling op teleurstelling, je neus stoten en genegeerd worden jezelf afvraagt of het nog wel zo erg is... De pijn zal er altijd zijn, maar je kunt een besluit nemen om niet meer uit te nodigen, begrijpen en maar vol te houden. De liefde blijft, onverminderd, maar onuitgesproken, want blijkbaar wordt de ouderliefde niet op prijs gesteld.
Manu Keirse zegt hierover “Het is een levend verlies dat gepaard gaat met rouw. Het is niet dezelfde vorm van rouw na een overlijden, het heeft ook niet te maken met een oplossing of afsluiting, maar wel met wonden die moeilijk genezen... “
Al enkele jaren heb ik op mijn telefoon een artikel staan dat gaat over (volwassen) kinderen die vervreemd zijn van hun ouders. Zo af en toe lees ik dat artikel nog eens door. Het is een onderwerp wat veel bij mij los maakt, omdat ik en vele anderen daarmee te maken hebben. Ik herken de schrijnende pijn die ouders doormaken als ze hun volwassen kinderen niet meer zien. Ik herken het grote taboe dat rust op verwijdering en vermijding in de ouder-kindrelatie.
En dan heb ik het niet over valide redenen die er zijn om de banden te verbreken, maar over de on (be)grijpbare redenen.
Een onderwerp ook waar we niet mee te koop lopen, omdat het pijnlijk is. Het is al bijna ondoenlijk voor jou als ouder, maar dan ook nog het oordeel van de buitenwereld... nee, we houden liever onze mond.
“Ik vertel het aan niemand”, zegt een moeder, omdat ik intussen weet wat de mensen dan denken: "wat voor een slechte moeder moet je niet zijn dat een kind je de rug toekeer".
Het onbegrip en oordeel van je omgeving is pijnlijk. De omgeving weet er geen raad mee en reageert (onhandig, maar goedbedoeld) met adviezen zoals “Ik zou....”of “Blijf proberen”, wat het schuldgevoel bij de ouder nog groter maakt. Of je krijgt het advies “Laat het los. Doe alsof je zoon/dochter dood is”, wat niet mogelijk is en als schuld voelt.
Het gaat niet alleen om de schaamte, maar ook over een groot dilemma: wat je ook doet het voelt niet goed, je voelt je schuldig. Je kan niet blijven proberen. Je kan ook niet loslaten.
Maar Misschien komt er ook een tijd dat je na teleurstelling op teleurstelling, je neus stoten en genegeerd worden jezelf afvraagt of het nog wel zo erg is... De pijn zal er altijd zijn, maar je kunt een besluit nemen om niet meer uit te nodigen, begrijpen en maar vol te houden. De liefde blijft, onverminderd, maar onuitgesproken, want blijkbaar wordt de ouderliefde niet op prijs gesteld.
Manu Keirse zegt hierover “Het is een levend verlies dat gepaard gaat met rouw. Het is niet dezelfde vorm van rouw na een overlijden, het heeft ook niet te maken met een oplossing of afsluiting, maar wel met wonden die moeilijk genezen... “
Delen
Kerstavond 2020 De menu's zijn klaar en de boodschappen zijn binnen. Buiten is het stil, de reuring die er normaal gesproken is, is er vanwege de lockdown beduidend minder. Vanavond zijn Ben en ik nog met onze gevulde eitjes bezig… we maken het ons samen gezellig. Samen dat is wel een dingetje dit jaar.... Samen is ... samen, maar met minder mensen. Samen, maar verdeeld over de dagen… Samen, maar niet met iedereen die we er zo graag bij zouden hebben. Sommige moeten kiezen, anderen zijn blij dat ze niet hoeven te kiezen. (eindelijk een kerst samen!) En dan zijn er mensen die geen samen hebben, die blij zijn als kerst weer voorbij is... En dan dit jaar nog 3 dagen ook.... Vele stoelen blijven leeg… daar is geen samen meer, je moet omgaan met een gevoel van verdriet, onmacht, of kwaadheid misschien nog... Degene die er niet meer is, is meer dan ooit aan tafel aanwezig. En dat mag, vertel verhalen, haal herinneringen op... sluit je verdriet daarover niet buiten maar laat het toe en deel het als je kan. Kun je het niet delen omdat er niemand is… schrijf het van je af. Gewoon beginnen met woorden, het hoeven geen mooie volzinnen te zijn…, maar het helpt wel.... Samen moeten we er wat van maken… want kerst 2020 komt maar 1 keer voorbij, en als dit dan ook een herinnering gaat worden, kunnen we er maar beter een mooie van maken! Ik wens ieder een liefdevolle kerst, en een gezond en ontspannen 2021!
Als ik naar mijn persoonlijke situatie kijk, geef ik in deze corona periode eigenlijk weinig op. Ik kan blijven werken (dat doe ik thuis of via beeldbellen). Ook koken Ben en ik graag zelf en eten lekker suikervrij. En verder, ja een terrasje pakken zit er niet in, en bijkletsen met vrienden in het café gaat ook niet, maar we zijn het er beiden over eens dat dat natuurlijk te verwaarlozen valt. Wij kunnen nog met iedereen die ons lief is aan tafel zitten. Of toch... ik kan niet naar de kapper. A.s. vrijdag had ik mijn afspraak staan. Goed geknipt de feestdagen in. Wat nu? Paniek? Welnee, grijs ben ik al jaren en die langere haren kom ik wel overheen. Klemmetje hier en daar.. Wat extra haarlak erin en het zal wel blijven zitten. Dat ik pas over pakweg 5 weken weer naar de kapper kan, daar wens ik niet aan te denken op dit moment. Gaat het dan alleen om het uiterlijk met de feestdagen? Om de cadeautjes? Het is leuk om er goed uit te zien en ja, het is leuk om te geven en te ontvangen. Maar als je te laat bent met de cadeaus, geef dan iets persoonlijks. Wees creatief, maak waardebonnen, geef complimenten. Geef je tijd.. Kom je er niet uit, dan kan Google je allerbeste vriend zijn om creatief te worden...legio ideeën te vinden. Denk niet in tekort, maar kijk naar wat er wel kan. Maak er een mooie dag van.
Lenie Smit
Rouwbegeleider en persoonlijk coach
QUICK LINKS
Nieuwe alinea